Chapter 1

Ze łzami w oczach zeszła do salonu. Nadeszło nieuniknione. Jednakże dopiero teraz trafiły do niej jakieś dziwne wątpliwości, czy aby na pewno da radę. Jej rodzice siedzieli tyłem do niej na kanapie, zwróceni w stronę telewizora, gdzie akurat rozpoczynał się ulubiony serial Jude. Nie usłyszeli kiedy dziewczyna weszła do salonu i stanęła zaledwie trzy kroki od nich. Uniosła różdżkę lekko drżącą dłonią, co ukazywało jej zarówno zdenerwowanie jak i niepewność. Kolejne łzy zdobiły zaróżowione policzki czarodziejki pozostawiając po sobie delikatne ślady. Nie chciała tego robić, ale to była wręcz konieczność jej starannie ułożonego planu, w którym nie było miejsca na żadne wpadki czy też odstępy. Zwłaszcza tak znaczące, jak jej rodzice.
-  Obliviate - odparła spokojnym tonem, zupełnie nie pasującym do jej wyglądu. Głos dziewczyny zabrzmiał w jej uszach tak jakby należał do kogoś zupełnie innego. Z pamięci Judie i Andiego zniknęły nagle wszelkie wspomnienia związane z ich córką. Zostały zastąpione przez zupełnie inne, nowe, bez jej udziału. Kiedy skończyła, ze smutkiem spoglądała jak jej postać znika z każdej fotografii postawionej na starym, murowanym kominku w salonie. W domu nie było już żadnego śladu jej obecności. Państwo Granger mieli również niedługo się wyprowadzić do Australii, ale to im zostawiła wybór miasta. Nie chciała wiedzieć. Nie chciała wiedzieć niczego, co mogłoby sprowadzić na nich niebezpieczeństwo. To dla ich dobra. Powtarzała te słowa w głowie, jakby sama siebie chciała do tego przekonać. Otarła policzki po czym chwyciła w rękę małą torebeczkę, do której wpakowała cały swój dobytek. Cichym krokiem ruszyła w stronę drzwi wejściowych. Kiedy już wyszła, zatrzymała się na chwilę, by po raz ostatni spojrzeć w stronę domu rodziców. Zamknęła oczy i cicho westchnęła. Otwierając je po raz kolejny zacisnęła dłonie w piąstki. W jej oczach już nie kryły się łzy. Nic się w nich nie kryło. Nic oprócz przeraźliwej pustki. Bowiem, kiedy zniknęły wspomnienia jej rodziców - umarła część jej duszy i już wtedy wiedziała, że to nie będzie taki ostatni raz. Przed nią rozpościerała się bardzo długa droga.. Sekundę później, na ulicy Sloane po Hermionie Granger pozostało ciche kliknięcie pozostawione przez zaklęcie aportacyjne.

~*~

Mimo tego iż były wakacje, a dokładnie to pierwszy tydzień sierpnia, Hermiona nawet nie pomyślała o tym, aby aportować się do Nory. Owszem, jak co roku, w czerwcu, obiecała to pani Weasley, jednakże teraz dziewczyna chciała sama uporać się z własnymi myślami, a nadopiekuńczość tej kobiety bardziej pogorszyłaby tą sprawę. Zamiast Nory, Hermiona wybrała Grimmauld Place, tajemną siedzibę Zakonu Feniksa. Kiedy cicho zapukała do środki drzwi otworzył nie kto inny jak Alastor Moody we własnej osobie. Na widok dziewczyny zdumiał się lekko co ukazywał jego typowy uśmiecho-grymas.
- Panienka Granger.. No wchodźże szybciej! Nie będziemy tu tak sterczeć. - odparł bez zbędnych czułości rozglądając się, czy za drzwiami oprócz Hermiony nie skrywa się nikt więcej.
- Idź do kuchni, tam są wszyscy, akurat kolacja. - dodał po chwili i wyminął dziewczynę idąc w stronę ówcześnie wymienionego pomieszczenia.
Granger niepewnie weszła do środka, ale kiedy zauważyła iż nie ma tam ani Harry'ego ani nikogo z rodziny Weasley'ów od razu się rozluźniła, ciesząc się w duchu z tak małej liczby osób znajdujących się w kwaterze. Ucieszył ją brak pytań o rodziców, czy wakacje. Czuła, że dobrze zrobiła nie informując nikogo o swoim planie. Oczywiście poza jedną jedyną osobą. Albus Dumbledore musiał się dowiedzieć..
Po skończonym posiłku i krótkiej rozmowie z Tonks, Hermina podziękowała za kolację i udała się na górę, do pokoju, który zwykła tutaj zajmować. W krótkim liście do dyrektora opisała swoje położenie oraz wyraziła chęć przyjazdu do Hogwartu znacznie szybciej niż inni uczniowie. Najlepiej zaraz. Chciała, bowiem, jak najszybciej zacząć wdrążać swój plan w życie, a do tego potrzebowała i dyrektora i spokojnego miejsca. Hogwart miał pozostać spokojnym miejscem jeszcze przez najbliższe 3 tygodnie, do rozpoczęcia roku szkolnego, a to, jak najbardziej, jej odpowiadało.
Tej nocy nie mogła zasnąć. Za każdym razem, kiedy próbowała zamknąć powieki widziała obrazy, których wcale nie chciała widzieć ponownie. Jednak nie była jeszcze na tyle gotowa, by móc je zepchnąć na dalszy tor, a następnie do najdalszego zakątka swojego umysłu. Już nie długo, jeszcze trochę i to zrobię. Powtarzała sobie w kółko tę swoistą mantrę i w pewien sposób jej to pomagało. Niestety, tym razem ten moment  nie wystarczał by móc spokojnie zasnąć. Snuła się po pokoju całą noc spoglądając raz po raz w stronę okna wyczekując sowy, która jak na złość nie chciała przylecieć. Kiedy tuż przed północą obiecywała sobie, że spojrzy już ostatni raz w stronę okna - akurat sówka zastukała do szyby. Hermiona jeszcze nigdy wcześniej nie pokonała tych trzech metrów w tak krótkim czasie, jak teraz. Kiedy zobaczyła znajome pismo dyrektora, dziewczyna od razu odetchnęła z ulgą, że listu nikt nie przechwycił, a sówka bez kłopotu odnalazła miejsce ukrycia profesora. W końcu nikt nie wiedział, gdzie on się teraz znajduje. Ze zniecierpliwieniem szybko zagłębiła się w treści listu.

Panno Granger,

bardzo się cieszę z pani wiadomości, 

jednakże martwi mnie to iż nie mogę 

się z panią osobiście spotkać. Serdecznie 

zapraszam do Hogwartu, gdzie teraz 

dyrektorką została prof. Minerwa 

MgGonnagall. To ona się panią tam zajmie

 do mojego ewentualnego powrotu. Została 

ona już przeze mnie poinformowana o 

pani przyjeździe. Proszę jej powiedzieć tyle, ile 

pani uzna za stosowne oraz prosić ją aby 

podzieliła się z panią miejscem mojego pobytu. 

To na pewno ułatwi nam komunikację.

Serdecznie pozdrawiam,

prof. A. Dumbledore.